Raak!

Vroeger had ik maar één oorlogsspel: Risk. "Het wereldspel van grote klasse." Niet gekocht maar gekregen van iemands overvolle zolder. Veel plezier mee gehad, maar er moet toch méér zijn dan dat. En vooral: béter.

En zo kwamen er langzaam maar zeker meer oorlogsspellen in mijn verzameling. Het ingewikkelde Het Spel der Tronen, het oudheidkundige Mare Nostrum, het legendarische Axis & Allies (niet in bezit, alleen maar te leen) en het 21e-eeuwse SmallWorld. Stuk voor stuk béter dan Risk, maar elk weer met hun eigen tekortkomingen.

Maar nu is er Memoir '44. Eigenlijk niet een spel maar een spelsysteem. In een forse doos met een fors regelboek. Gelukkig bestaat het regelboek grotendeels uit scenario's. Het komt er op neer dat je met een groot speelbord, een stapel zeshoeken en een doos vol miniaturen een veldslag uit de Tweede Wereldoorlog naspeelt.

De dobbelstenen van Memoir '44

Als speler begin je met een leger (Gealliëerden of Duitsers, het is een twee-spelers-spel) in een bepaalde startpositie. In je beurt doe je het volgende:

1. Deel een order uit. Je hebt meestal zes orderkaarten waarop bepaalde orders staan. Zoals: beweeg twee eenheden op de linkerflank. Of: beweeg 1 eenheid in elk van de drie secties.
2. Ga een gevecht aan. Alleen eenheden die orders hebben gekregen kunnen in de aanval. Daarvoor gebruik je dobbelstenen. Hoe dichter je bij de vijand staat, hoe meer dobbelstenen je mag gooien. Het hangt ook nog een beetje van het terrein af. Een vijand in de bosjes is lastig te raken, en je kunt niet dwars door een stad heen kijken. Als je een mannetje gooit heb je een mannetje geraakt, als je een tank gooit heb je een tank geraakt. En zo zijn er nog wat dingen die je kunt raken. Of missen.
3. Pak een nieuwe orderkaart.

Dat was het alweer. Simpel toch? Natuurlijk zijn er nog aanvullende regels en uitzonderingen, maar veel ingewikkelder dan dit is het niet. Dat is meteen het mooie van het spel: het is niet ingewikkeld maar het lijkt toch best veel op een 'echt' gevecht. Het geeft frustratie omdat je soms niet de orderkaarten hebt die je wilt, waardoor je je troepen niet kunt bewegen. Of de dobbelsteenworp komt ongelukkig uit. Maar toch: het is minder geluksgedreven dan Risk, eenvoudiger dan Het Spel der Tronen, moderner dan Mare Nostrum, sneller dan Axis & Allies en meer 'oorlog' dan SmallWorld.

Het spel is niet goedkoop (ik heb het gekregen als wederdienst) en alleen in het Engels verkrijgbaar. Uiteraard is op BoardGameGeek een goede vertaling te downloaden. Als je de scenario's in het boek zat bent zijn er nog genoeg uitbreidingen om aan te schaffen.

De grote voordelen van Memoir '44 zijn dat het snel speelt, geschikt is voor 2 spelers en 'goed voelt'. Hoewel dat wel een beetje raar is om te zeggen over een oorlogsspel.

De Spellenwinckel

Afgelopen woensdag was ik in Amersfoort en had ik tijd over. Wat doet een spellenliefhebber dan? Die gaat op zoek naar de dichtstbijzijnde spellenwinkel. Aangezien ik geen slimme telefoon heb volgde ik braaf de borden "VVV". En aldaar wisten ze me verder te verwijzen naar De Spellenwinckel, gelukkig op loopafstand.

Ik hoopte dat de eigenaar mij 'eventjes' Brass uit kon leggen, een spel dat ik recentelijk verkreeg vanuit een wederdienst. Helaas: Brass was niet aanwezig en ook nog eens niet gemakkelijk uit te leggen. Wat me dan weer niet verbaasde, want het is volgens de rangorde van BoardGameGeek het moeilijkste spel dat ik heb.

Bleef er niets anders over dan de tijd te vullen met een flesje Coca-Cola, oeverloos kletsen over bord- en kaartspellen, en de aanschaf van Rory's Story Cubes. Wat mij betreft een uitstekende wijze om dat te doen.

Volgend weekend ben ik in Haarlem. Ik heb alvast opgezocht dat ik daar voor spellen in Het Spellenhuis terecht kan.

Leo! Leo! Leo!

Al vele jaren is Uwe Rosenberg mijn favoriete spelauteur. Ten eerste vanwege Boonanza, en ten tweede vanwege Agricola. Maar sinds gisteren wordt hij op de hielen gezeten door Leo Colovini.

Leo Colovini ken ik al geruime tijd van het spel Clans. Dat was één van de eerste spellen in de collectie. Best vaak gespeeld omdat het eenvoudig te leren is, veel diepgang heeft en gewoon 'anders' is. Je bent stiekem een kleur en schuift met hutjes om punten te scoren. Je ziet wel welke kleur voor staat, maar niet van wie die kleur is.

Sinds een half jaar ken ik Leo Colovini van Castello. Ook al zo'n spel dat 'anders' is. Je bent geen kleur, maar moet proberen te profiteren van de manier waarop je met z'n allen een stad opbouwt.

Sinds gisteren ken ik Leo Colovini van De Bruggen van Shangrila. Nu ben je wél een kleur, en iedereen weet welke. In die kleur heb je 42 wijsgeren in 7 soorten. Die wijsgeren gaan dorpen in het land Shangrila bevolken. Van elke soort wijsgeer kan er maar één in elk dorp zijn. De dorpen zijn onderling verbonden door bruggen. Elke wijsgeer kan een gezel aannemen. Op een gegeven moment kunnen alle gezellen in een dorp besluiten om te vertrekken naar een naburig dorp. Is er nog geen wijsgeer van die soort in het dorp? Dan neemt de gezel die plaats in. Is er al wel een wijsgeer van die soort in het dorp? Dan verdrijft de gezel deze uit het dorp. Tenminste, als de gezel uit een sterker dorp komt. Dorpen met veel wijsgeren en gezellen zijn sterker. En - o ja - nadat de gezellen in het nieuwe dorp zijn aangekomen wordt de brug tussen de twee dorpen vernietigd. Er is dus geen weg terug. Als alle bruggen vernietigd zijn is het spel afgelopen.

Elke beurt kun je kiezen uit drie dingen:

1. Een wijsgeer toevoegen aan een dorp. Dat mag alleen in een dorp waar je al een wijsgeer hebt.
2. Twee keer een gezel toevoegen aan een wijsgeer. Elke wijsgeer kan maar één gezel hebben.
3. Verhuizen naar een ander dorp. Dat kan alleen vanuit een dorp waarin je (een) gezel(len) hebt, en alle gezellen van de andere spelers gaan mee.

Aan het eind van het spel heeft degene die de meeste wijsgeervelden bezet gewonnen. Het is zaak om goed op te letten waar een verhuizing op handen is, zodat je kunt zorgen dat je gezellen mee gaan en zo zoveel mogelijk dorpen bezetten. Het kan ook slim zijn om een dorp waarin je veel wijsgeren hebt te isoleren van de buitenwereld. En je moet opletten dat de dorpen waarin je wijsgeren zitten sterk blijven zodat ze niet overrompeld worden door gezellen van een andere kleur uit het naburige dorp. Kortom: heel wat om op te letten, ondanks de eenvoudige regels. En weer een spel dat gewoon 'anders' is. Voor 5 euro op de vrijmarkt gescoord. Driewerf hoera voor Leo.

Koninginnedagvangst

Op Koninginnedag hadden we een mooi plekje voor de deur van het nieuwe Drents Museum. Geen wonder dat we aardig wat spullen verkocht kregen, waaronder diverse spellen. Omdat we in alle vroegte ter plekke waren had ik nog mooi even de tijd om zelf over de vrijmarkt te lopen, op zoek naar mooie - u raadt het al - bordspellen. Die waren er. Ik heb meerdere keren In de Ban van de Ring  gezien, waaronder het coöperatieve spel, maar die heb ik al of hoef ik niet. Ook veel speciaal geproduceerde spellen van Identity Games, nog in plastic. Gekregen in het kerstpakket en nooit gespeeld. Dergelijke aankopen brand ik mij doorgaans niet meer aan. En de gebruikelijke (kinder)spellen die je, zoals de eigenaar van Plok strips en eh ... dinges altijd zei: bij "B. Smit of I. Toys kunt kopen".

Gelukkig zag ik ook nog verschillende interessante spellen. En aangezien mijn onderhandelingsvaardigheden verre van goed zijn hebben diverse mensen een mooi bedrag voor hun spellen gekregen. Hieronder volgt een lijst met spellen die ik gekocht heb, met daarachter de prijs die ik er voor betaald heb in euro en de huidige plaats op de ranglijst van BoardGameGeek.

1. North & South - 7,50 - 422
2. Nero - 7,50 - 7881
3. Targui - 5,00 - 1822
4. De bruggen van Shangrila - 5,00 - 588
5. Hacienda - 5,00 - 286
6. Koeien & Moeien - 2,20 - Niet bekend bij BGG.

De eerste twee van deze lijst zijn een beetje beschadigd en gedeukt aan de buitenkant, maar zo op het eerste gezicht wel compleet. Targui is al een wat ouder spel maar ziet er nog prima uit. De bruggen van Shangrila en Hacienda zijn nog gloednieuw. Hacienda is nog maar half uitgepakt. Koeien & Moeien is helaas niet meer zo netjes en er mist een boer.

De verkopers van 1, 2, 4 en 5 vertelden me dat ze de spellen zelf nieuw hadden aangeschaft maar na de eerste uitpakking en lezing van het regelboek de moed al hadden opgegeven en het spel nooit gespeeld hadden. Spijtig. Dat is denk ik ook het lot van veel In de Ban van de Ring spellen. In het verlengde van de liefde voor de boeken en de films wordt in een opwelling een bordspel uit de serie aangeschaft. Het coöperatieve bordspel is écht de moeite waard, maar het vergt de nodige tijd om er vertrouwd mee te raken.

Dat zeg ik trouwens niet als fan van In de Ban van de Ring. Voor wat betreft de boeken ben ik nooit door het eerste deel gekomen en de films vind ik slaapverwekkend.