De koude oorlog is uit

Meest opvallende uit de spellengek top 100 gevallen spel: Twilight Struggle. Op onderstaande foto speel ik een potje met mede-clublid M.F.

Waarom valt dit spel minder in de smaak bij "spellengekken"? Geen idee. Omdat het tweepersoons is? Patchwork staat er ook in. Omdat het een war game is? Memoir '44 staat er ook in. Omdat het best pittig is? Dat zijn er wel meer. Ik denk dat het gewoon net ietsje minder algemeen verkrijgbaar is dan de meeste andere spellen in de lijst. Net ietsje onbekender maakt net ietsje onbeminder.

Volgend jaar zet ik Twilight Struggle op 1, met het risico dat Boonanza dan uit de top 100 tuimelt.

Mijn bijdrage aan de spellengek.nl top 100 van 2018

Spellengek.nl top 100 – 2018

Van de spellen die ik in mijn top 20 opvoer komt doorgaans nog niet de helft in de top 100 terecht. Dit jaar heb ik daarom wederom de top 100 van vorig jaar als uitgangspunt genomen voor mijn eigen lijst. Dat geeft mijn favorieten uit de top 100 misschien een extra stimulans. Met dan natuurlijk op nummer 1:

1. Boonanza. Uwe Rosenberg verdient een standbeeld in de bordspellenhemel alleen op basis van dit spel. Niet al te eenvoudig maar toch snel te leren. Het mooiste vind ik dat vals spelen (de volgorde van de kaarten in je hand veranderen) zo ontzettend makkelijk is. Het grenzeloze vertrouwen van Uwe in de rechtschapenheid van bordspelliefhebbers is ontroerend.

Daarna is het even zoeken. Veel publieksfavorieten als Dominion en Imperial Settlers kunnen me weinig bekoren omdat ze in mijn hoofd het mooie Engels begrip multiplayer solitaire oproepen. Je hoeft elkaar heus niet voortdurend van het bord af te meppen, maar een béétje interactie, een béétje gezamenlijkheid bij een bordspel is toch niet te veel gevraagd?

2. Twilight Struggle. Drie jaar geleden mocht ik Twilight Struggle toevoegen aan de verzameling. Om daarna te ontdekken dat de jarenlange nummer 1-positie op BoardGameGeek volkomen terecht is. Het ziet er complex uit, maar het regelboek is kraakhelder, en de regels zijn relatief eenvoudig voor de enorme diepgang die het spel heeft.
3. Memoir '44. Dit spel scoort vooral hoog op spelbeleving. Het zijn maar een paar simpele regels en een handvol dobbelstenen, en toch voelt het alsof het lot van je manschappen in jouw hand ligt. WO2 zal nooit meer hetzelfde zijn.
4. Het Stenen Tijdperk. Pas laat in de collectie gekomen. Ooit op een spellenbeurs gespeeld en toen niet onder de indruk. Maar blijkt nu heel goed te passen in de spelgewoontes van het gezin.
5. Puerto Rico kaartspel. Dit spel kenden we eerder dan de grote broer. Is de mindere qua spelbeleving en diepgang, maar komt veel vaker op tafel omdat je sneller kan beginnen en eerder klaar bent. Tegenwoordig speel ik het alleen nog maar middels de app. Op die manier heb ik al een paar mooie nieuwe tactieken kunnen uitproberen. Met een aquaduct en een zwarte markt kun je heel handig gebruik maken van die armoedige indigoververijen.
6. Agricola. Toen we Agricola net hadden werd het bijna stuk gespeeld. Na een aantal jaren blijkt het een echte “stayer” te zijn. Wordt niet elk jaar veel gespeeld, maar wel elk jaar. Het is leuk om te merken dat het je altijd nog kan verrassen.
7. Pandemie. Qua spelbeleving kunnen er weinig tippen aan Pandemie. Wie herinnert zich niet die ene keer dat met nog maar 1 uitbraak te gaan en nog maar 1 trekkaart op de stapel en het hele bord vol gekleurde blokjes het laatste medicijn uitgevonden werd? Of net niet?
8. Brass. Veel spellen zijn best vlot te leren omdat ze lijken op andere spellen. Want je moet grondstoffen verzamelen, of poppetjes aan het werk zetten. Brass kent geen gelijke. Dus het duurt even voor het in je hersenpan is doorgedrongen. Als het (steenkolen)vuurtje eenmaal is opgestookt, dan blijft het branden.
9. Love Letter. Lekker Luchtig.
10. Ra. Knizia kan er wat van.
11. Regenwormen. Klassieker die nooit verveelt en in geen enkele spellenkast mag ontbreken.
12. Kolonisten van Catan. Ondertussen door veel spellen voorbijgestreefd, maar kan nog heel goed mee als middenmoter.
13. Istanbul. Jaren geleden heb ik een keer op een beurs Genua gespeeld, en Istanbul vond ik er wel wat op lijken. Wat blijkt? Het is van dezelfde ontwerper. Plezierige puzzel.
14. Machiavelli. Ik ben blij dat dit spel nog steeds gewoon in de Intertoys te krijgen is. Dat maakt dat nog meer mensen er bij toeval mee in aanraking gaan komen. Terecht. Goedkoper én rijker dan Catan.
15. SmallWorld. De eerste stap in de bordspellenwereld voor mensen die Risk zat zijn. Wees voorzichtig met uitbreidingen.
16. Tikal. Van de beroemde masker-trilogie is dit de beste. Dan komt denk ik toch door het Indiana Jones-thema, dat wat meer aanspreekt dan de tempelfeesten van Java en de kanalen van Mexica.
17. Ticket to Ride Europe. Van de grote middelmatige drie (de andere twee zijn – vanzelfsprekend – Catan en Carcassonne) komt deze bij mij net iets hoger.
18. Puerto Rico. Niet voor niets stond Puerto Rico jarenlang nummer 1 op BoardGameGeek. En het heeft de tand des tijds ook nog eens prima weten te doorstaan. Ik lees wel eens wat kritiek op het Spartaanse (gedateerde?) uiterlijk. Nou, opsmuk is bij bordspellen meestal een teken van onmacht. Puerto Rico is menig modepopje de baas.

En dan nog twee die er ook in 2017 weer niet in stonden, maar die toch echt dit jaar in de top 100 moeten komen:

19. Dominant Species. “Laten we maar gewoon beginnen”, hoor je nog wel eens zeggen. Bij Dominant Species was ik daar eerst wat huiverig voor. Want er kan zo veel. Maar na een paar rondes weet iedereen wel wat hij of zij beter had kunnen doen en is het volop eten en gegeten worden.
20. Revolution: The Dutch Revolt 1568-1648. Het Wilhelmus uit het hoofd kennen? Op klompen kunnen lopen? De weg naar de dichtstbijzijnde coffeeshop kunnen wijzen? Nee: een exemplaar van “Revolution: The Dutch Revolt 1568-1648” in huis hebben én kunnen spelen is wat mij betreft voldoende om het Nederlanderschap te kunnen bewijzen. Afgelopen jaar voor het eerst een keer uit kunnen spelen. Wat een heerlijke slijtageslag.