Spellen zijn er in soorten en maten. De tijden dat elk nieuw spel een variant op Ganzenbord of Monopoly was, ligt al heel lang achter ons. Regelmatig kom ik iets tegen met een bevreemdend mechanisme. Zoals bijvoorbeeld dat van
Magic Maze.
In Magic Maze proberen vier personages uit een doolhof te ontsnappen. Maar voor ze zich naar de uitgang mogen spoeden moeten ze eerst hun eigen wapen zoeken. De vondst van het spel is dat je als speler niet een poppetje bent maar een
handeling. Je mag bijvoorbeeld elk poppetje naar het noorden verschuiven. Niks anders. Andere spelers mogen weer wat anders. Je moet dus goed kijken waar elk poppetje heen moet, en hoe jij daar aan bij kunt dragen. Daarbij is het niet toegestaan om te overleggen. En daarbij moet het binnen een bepaalde tijd, aangegeven door een zandloper. En hoewel je niet mag overleggen, mag je een medespeler er wel op wijzen dat hij
iets moet doen. Wat dat dan is mag hij/zij zelf uitzoeken. Je moet overal op letten, en hopen dat je medespelers dat ook doen. Doorkruisende plannen, hectiek en frustratie alom. Gelukkig duurt uitsluitsel ("We hebben het gehaald!" "We zijn allemaal dood!") nooit ver weg.
